Prokkel met als thema eenzaamheid

Wel eens van een ‘prokkel’ gehoord? Dat is een prikkelende ontmoeting tussen mensen mét en zónder licht verstandelijke beperking (LVB). Donderdag 8 juni was er een ‘beleidsprokkel’ op het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Deelnemers met een LVB en ambtenaren van het ministerie bespraken samen het thema eenzaamheid en hoe je iets voor een ander kunt betekenen.

Het resultaat: we begrijpen elkaar veel beter én het leverde ook tips op voor gemeenten en zorginstellingen om eenzaamheid te helpen verminderen.

Ook sloot minister Conny Helder ruim een halfuur aan. Zij schreef een bericht op LinkedIn over de prikkelende ontmoeting: “Aan de hand van stellingen praatten we bijvoorbeeld over welke hobby’s je samen kunt ondernemen. Maar we bespraken ook dat het niet erg is als je juist even alleen wilt zijn omdat je overprikkeld bent. En dat je niet altijd iets hoeft te zeggen om er voor een ander te zijn”, schrijf zij op LinkedIn.

Robin deed mee aan de Beleidsprokkel: “Ik vind dit belangrijk, omdat er al een groot taboe heerst op eenzaamheid. Mensen praten er vaak niet zo makkelijk over. Zo willen we het dus ook bespreekbaar maken. Daarnaast is het ook goed om korte lijntjes te hebben met de landelijke overheid. Zo kunnen ambtenaren ook tot andere inzichten komen. En ik heb geleerd dat eenzaamheid door iedereen ook echt anders wordt ervaren.”

Tips

De dag leverde onder meer deze tips op die deelnemers voor gemeenten en instellingen hebben.

• Ontmoetingen organiseren tussen mensen met en zonder beperking

Bijvoorbeeld door activiteiten ook voor andere buurtbewoners te organiseren. Zo ontstaat contact tussen mensen met en zonder LVB. Leg daarbij de nadruk op samen dingen doen. Zoals sporten. Of een pubquiz. En benoem niet dat het gaat om eenzaamheid, want dan komt niemand.

Ook vrijwilligerswerk stimuleert ontmoeting. Zo kun je je nuttig maken en het bevordert sociale contacten. Het liefst op een plek waar zowel mensen met als zonder licht verstandelijke beperking samenwerken.

• Actief benaderen van mensen om deel te nemen. Juist door mensen met een beperking zelf

Een begeleider, ervaringsdeskundige of naaste kan iemand die niet naar activiteiten komt, persoonlijk benaderen. Je kan niet verwachten dat altijd iemand uit zichzelf ergens naartoe gaat. De drempel is soms hoog. Misschien kan een buddy “op afroep” beschikbaar zijn. Ook zeggen deelnemers: het zou leuk zijn om in een netwerk te zitten van mensen die zichzelf de taak hebben gegeven om elkaar te helpen en ondersteunen. Kan een zorgorganisatie zoiets helpen organiseren?

Of vraag jongerenwerkers die zelf een (licht verstandelijke) beperking hebben. Zodat jongeren met een beperking terechtkunnen bij mensen die weten waar ze mee te maken hebben en dat ook hebben ervaren. Dat levert andere gesprekken op.

• Laagdrempelig contact mogelijk maken

Het is niet altijd makkelijk om over eenzaamheidsgevoelens te praten met iemand in je omgeving. Daarom kun je als instelling wijzen op een anonieme mogelijkheid om je verhaal te doen. Bijvoorbeeld door te verwijzen naar de Luisterlijn. De Luisterlijn biedt een luisterend oor aan bijvoorbeeld mensen die zich eenzaam voelen, niet goed in hun vel zitten, of gewoon hun verhaal kwijt willen (ook als dat een positief verhaal is). En voor wie liever mailt of chat: dat kan ook.